درمان های بیهوده پزشکی از منظر فقه اسلامی و حقوق موضوعه ایران

توضیح

عرصه درمان از جمله عرصه هایی است که ارتباط مستقیمی با سلامت جسمی افراد دارد. درمان به دو بخش درمان های ضروری و غیر ضروری و بی فایده تقسیم می شود یکی از مسائل فقهی نوپدید در علم پزشکی مسأله درمان های بیهوده پزشک ومراقبت های بیهوده پزشکی می باشد. درمان بیهوده به درمان هایی گفته می شود که طبق نظر پزشک معالج ارائه آن ها متضمن هیچ گونه نفع درمانی برای بیمار نباشد. درمان های بیهوده در وهله اول از آنجا که با افعال خود بیمار سروکار دارد این نکته را به ذهن متبادر می کند بدن فرد در مالکیت او قراردارد می تواند هر درمانی که صلاح دانست بتواند انجام دهد. البته برخی اصول حقوقی و فقهی همچون اصل آزادی قراردادها و قاعده تصرف نیز این نظر را تایید می کنند که فرد بیمار بتواند تن به عمل های غیر ضروری بدهد. با دقت در متون فقهی می توان با استناد به قاعده لاضرر و توصیه های زیادی که به حفاظت از تن شده است ، اراده افراد در جهت انعقاد قراردادهای درمان های بیهوده محدود کرد و به افراد اجازه چنین اعمالی را نداد. از طرفی در فقه اسلامی از آنجا که برای خدواند نیز حقی بر فرد است و حق الله نیز از جمله حقوقی است که افراد باید پای بند بدان باشند، لذا بیمار نباید بدون دلیل توجیه کننده تن به درمان های بیهوده سراسر مضر برای بدن خود بدهد.هدف این تحقیق بررسی درمان های بیهوده در فقه اسلامی و حقوق ایران است که این تحقیق درسه فصل با روش تحلیلی- توصیفی نگاشته شده است.با توجه نتیجه ای که از اصل آزادی اراده گرفته می شود افراد می توانند هر قراردادی را که مخالف قانون نباشد منعقد کنند. لذا توجیه پذیری این درمان ها در حقوق ایران به آسانی صورت می پذیرد. از این رو افراد با توجه بدین که با مانعی در این زمینه روبرو نیستند به آسانی اقدام به انجام این درمان های بیهوده و بعضا مضر می کنند. هرچند اخلاق حسنه عنوان یک اصل محدود کننده اراده این امر را نمی پذیرد اما فاقد ضمانت اجرای لازم برای جلوگیری از این درمان هاست.
واژه‌های کلیدی: درمان بیهوده، احکام فقهی