توضیح

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رابطه شریعت و اخلاق یکی از موضوعاتی است که هم در فرهنگ اسلامی و هم در فرهنگ غرب از تاریخ پر فراز و نشیبی برخوردار است. در جهان اسلام بررسی رابطه این دو مؤلفه همواره مورد توجه و محل تأمل ارباب اندیشه بخصوص متکلمان بوده است. اما بیشتر تلاش آنها در حوزه های کلامی آن بوده و نه اخلاقی. در واقع رابطه دین و اخلاق صرفا برای ارتباط آن با اوصاف خداوند و توحید و عدل برای متکلمان اهمیت داشت نه به عنوان مبنایی برای حل و فصل مسائل اخلاقی. با این وجود بررسی کردن رابطه بین آنها و اینکه چه تأثیر و تأثراتی از یکدیگر پذیرفته اند کاری مهم و ارزشمند است. این پژوهش به رابطه بین شریعت و اخلاق از منظر دو تن از بزرگترین علمای اسلام یعنی ابوحامد محمد غزالی، یکی از بزرگترین فقهای جهان اسلام و ملامحسن فیض کاشانی که از متکلمان و فقهای برجسته اسلامی و به نوعی پیرو مکتب غزالی است پرداخته است. غزالی مهمترین آسیب شناسی فقه زمانه خویش را در جدایی اش از اخلاق می داند و بر آن می شود تا در آثار خود رابطه ای وثیق بین این دو ایجاد کند. فیض کاشانی علاوه بر نظریه پردازی در ساحت اخلاق، به نوپردازی در ساحت فقه نیز دست یازید و احکام فقهی را از زاویه اخلاق بررسی کرد و رویکرد غالب او بر اساس آیات، روایات و احادیث است
واژه‌های کلیدی: غزالی، شریعت، اخلاق.