رازداری و رازپوشی از منظر فقه الاخلاق

توضیح

رازداری و رازپوشی از و دیگران یکی از بافضیلت ترین صفات اخلاقی در شریعت اسلام به شمار می‌رود؛ به گونه‌ای که آیات و روایات فراوانی در این زمینه وارد شده است. اهمیت راز داری و رازپوشی به اندازه‌ای است که خداوند عمل کسانی را که رازهای مسلمین را آشکار می‌کنند، در زمره‌ی گناهان کبیره دانسته وآنها را دشمنان خود می‌داند و در روایات هم حفظ راز،امانت و فاش کردن آن خیانت در امانت دانسته اند.عنوان رازداری از منظر اخلاق، صفتی پسندیده، فعلی ارزشمند، و گرانبها است واین مهم، هم از جنبه آموزه‌های دینی و هم از جهت ارزش‌های انسانی فعلی اخلاقی است، امّا آنچه محل تأمّل می‌باشد آن است که رازداری و رازپوشی از آن حیث که معروض احکام شرعی واقع می‌گردد -به تعبیری دیگر از منظر فقه الاخلاق- شرعیت آن اطلاق دارد یامقیّد است؟ این پژوهش که با روش توصیفی- تحلیلی انجام پذیرفته است، تلاش دارد با نظر به منابع فقه اسلامی‌پاسخ‌های مستدل بیابد و حاصل آن است که رازداری و حفظ اسرار در امور فردی و اجتماعی بالاخص در حرفه‌های خاص (پزشکی، خبرنگاری، مشاوره، ...)، امری خطیر بوده و فقها رازداری را در این امور نیکو و واجب می‌دانند، اما به اطلاق وجوب شرعی آن در همه موارد قائل نیستند و بلکه برخی موارد خاص، رازداری و رازپوشی را امری قبیح دانسته و افشای آن را واجب می‌دانند. مانند: امربه معروف و نهی ازمنکر، مصالح عمومی، مشورت،شهادت دادن، دادخواهی، متجاهر به فسق، واضطرار.
واژه‌های کلیدی: رازداری، رازپوشی، فقه الاخلاق، سر، کتمان.