راهکارهای فقهی تزاحم احکام اولیه با تاکید بر مصالح محیط‌ زیست

توضیح

محیط زیست، نعمت، رحمت وبرکت الهی است وخدای مهربان آن را آفرید تا نیازهای آدمیان را بر اورد .اهمیت مساله زیست محیطی به اندازه ای است که در همه ی ادیان بزرگ الهی وحتی برخی آیین های بزرگ کفر آمیز نیز به آن توجه داشته اند .دین اسلام نیز که بزرگترین و کاملترین دین آسمانی است از این مساله غفلت ننموده وگر چه درمورد محیط زیست قوانین صریحی ندارد، اما بوضوح می توان توجه دین به محیط زیست ومنابع طبیعی را دریافت .همچنان که در این رساله هدف بررسی جایگاه محیط زیست در هنگام تزاحم با احکام اولیه بوده که پس از بررسی به این نتیجه رسیدیم که همواره مصلحت محیط زیست مورد توجه قرار گرفته واینکه رابطه انسان با محیط زیست نمی تواند رابطه مالکانه باشد وبدون توجه به معیارهای حفاظت وبقا آنها به بهره برداری بپردازد .بلکه میتوان گفت فقط حق انتفاع واستفاده ی محدود درچارچوب ضوابط شرع وقانون را دارد که این ممنوعیت تعدی به منابع زیست محیطی وامر به حفظ انها دقیقا به منظور ارزش دار بودن وقداست ان منابع در فقه است.که در دین اسلام با توجه به قاعده لا ضرر واصول دیگر هر نوع ضرروزیان رساندن به طبیعت حرام وموجب ضمان است.ازین روانسان حق نداردکه دردوره حیات وبهره برداری خودازمنابع محیط اسیبی به انها وارد سازدکه مستقیم یا غیر مستقیم سلامت طبیعت ،نسل حاضرونسل های اتی رابه خطراندازد.
واژه‌های کلیدی: احکام اولیه/ محیط زیست.