رویکرد فقه و حقوق کیفری افغانستان در قبال کودک آزاری والدین

توضیح

کودک‌آزاری از سوی والدین، به ویژه مصادیق، آثار و احکام آن، مسأله‌ای است که در این تحقیق از منظر فقه امامیه و حقوق کیفری افغانستان به منظور شناسایی جایگاه آن در حقوق کیفری افغانستان و فقه امامیه، توصیف و تحلیل سیاست کیفری افغانستان در پرتو فقه اسلامی، تبیین میزان هم‌پوشانی و افتراق آن در فقه امامیه و حقوق کیفری افغانستان و جلب توجه مقنن افغانستانی به مشکلات تقنینی نسبت به کودک‌آزاری توسط والدین، مورد بررسی قرار گرفته است. پس از بررسی مسأله مزبور با روش توصیفی تحلیلی به این نتیجه رسیدیم که تازیانه زدن، سوزانیدن، اجبار کودک به کارهای سخت، تنبیه غیر مجاز و ضرب و جرح از مهم‌ترین مصادیق کودک‌آزاری جسمی، تجاوز جنسی و هرزه نگاری از مهم‌ترین مصادیق کودک‌آزاری جنسی و توهین، تحقیر، تهدید نمودن، غفلت از تعلیم و تربیت و تبعیض از مهم‌ترین مصادیق کودک‌آزاری عاطفی کودک است که مورد توجه فقه امامیه و حقوق کیفری افغانستان قرار گرفته است؛ همچنین دریافتیم که کودک‌آزاری دارای پیامدهای چون اختلال روحی، ترسویی، لجبازی، کینه‌ورزی، خشونت و دیگرآزاری است، نیز فرار از خانه و افتادن او به دام قاچاقچیان و آدم ربایان از دیگر آثار آن می‌باشد، در نتیجه آینده کودک را خراب و منزوی می‌کند و به تبعه آن خانواده و جامعه از تکامل و رشد باز می‌ماند و احکام مصادیق مزبور حسب مورد از استحقاق قصاص، حدود، دیه، تعزیرات تا جزای نقدی در نوسان و متفاوت است.
واژه‌های کلیدی: کودک آزاری، والدین، حقوق کیفری افغانستان، فقه جعفری