از مسائل مهم حوزه ی حقوق خانواده، نسب یا همان رابطه ی خونی بین دو فرد و اثبات این رابطه است که آثار قانونی بسیار مهمی بر آن مرتبط می گردد. در قانون مدنی ایران برای اثبات نسب، دو دلیل در مواد 1158،1159و1273 که شامل قاعده‌ی فراش و اقرار می باشد، ذکرشده است. امروزه با پیشرفت علم، امکان استفاده از آزمایش های ژنتیک و آزمایش خون در دعاوی اثبات نسب وجود دارد. این تحقیق بر پایه روشی که بیشترپژوهشها در حقوق در پیش گرفته اند، از جهت شیوه، تحلیلی- توصیفی بوده از جهت محتوی میان رشته ای و تطبیقی می باشد.موضوع تحقیق از حیث روش، ماهیتاً کتابخانه‌ای است و از آغاز تا انتها متکی بر یافته‌های تحقیق کتابخانه‌ای است بدیهی است از اینترنت نیز در این حوزه استفاده گردید. در این راستا دو فرضیه مطرح شده عبارتند از : در صورت تعارض بین اماره فراش و علوم نوین، علوم نوین ارزش اثباتی بیشتری دارد ؛ روش های نوین اثبات نسب می توانند یک دلیل قاطع در اثبات آن باشند. همچنین سوال پژوهش به این صورت می باشددر صورت تعارض بین اماره فراش و علون نوین، کدامیک ارزش اثباتی بیشتری دارد و می توان به آن استناد کرد؟ فقها در حجیت این گونه آزمایش ها برای اثبات نسب اختلاف نظر دارند. برخی به حجیت این ادله در صورت حصول علم و گروهی بر عدم حجیت آن معتقدند. درمیان حقوقدانان اختلاف نظر کمتری وجود دارد و اختلاف موجود صرفا در نحوه استناد به این آزمایش هاست.
واژه‌های کلیدی: اثبات نسب، حقوق ایران، فقه امامیه، قاعده فراش، ادله اثبات.
