سکونت مشترک زوجین و استثنائات وارد بر آن از دیدگاه فقه امامیه، حقوق ایران و مصر (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

از آنجا که بیشترین معاشرت و مؤانست زوجین در منزل مشترک واقع می‌شود این سؤال به وجود می آید که آیا باید زوجین در یک منزل سکونت داشته باشند یا اینکه می توانند به صورت مجزا زندگی کنند.برای پاسخ به این سؤال باید ماهیت سکونت مشترک را به دست آورد. چنانچه تکلیف هر یک از زن و شوهر در خصوص سکونت در منزل مشترک با استناد به حقوق هر یک از زوجین باشد با اسقاط آن می توان حق بودن آن را ثابت کرد .در فقه امامیه و حقوق ایران زن با استناد به حق ریاست و استمتاع مرد مکلف به همراهی او در منزل مشترک می باشد .در حقوق مصر زن علاوه بر حقوق نام‌برده با استناد به حق الطاعه یا متابعت در مسکن مکلف به سکونت در منزل زوج می‌باشد.اما اثبات تکلیف زوج و حق زوجه به سکونت مشترک کمی با دشواری روبروست .این تکلیف را باید با استناد به ادله حق قسم و حسن معاشرت ثابت کرد که طبق نظر مشهور فقهای امامیه حق قسم وجوب مطلق و ابتدایی داشته و مرد باید یک شب از چهار شب نزد زوجه باشد و بر اساس ادله حسن معاشرت هر امری که مصداق هجر و ترک زوجه شود سوء معاشرت بوده و باید ترک شود. طبق قانون مصر زوجه می تواند در صورت ترک زندگی توسط زوج با استناد به ضرر وارده و در صورتی که ادامه زندگی امکان پذیر نباشد تقاضای طلاق نماید. ماهیت سکونت مشترک در ایام عده طلاق رجعی برخلاف نظر مشهور فقهای امامیه و حنفی تفاوتی با ایام نکاح نداشته و زوجه با اذن زوج اجازه خروج خواهد داشت. سکونت مشترک چه در ایام نکاح و چه در ایام عده طلاق رجعی استثنائاتی دارد که در صورت عدم توافق زوجین به اسقاط حق سکونت مشترک و تکلیف به آن در موارد خاص این تکلیف برداشته می شود.
واژه‌های کلیدی: سکونت مشترک، حق، حکم، حسن معاشرت.