قاعده فراش در مذاهب اسلامی و تعارض آن با ادله پزشکی

توضیح

با توجه به اهمیت فوق‌العاده‌ی حفظ نظام خانواده در جامعه بشری و ثبات نسل‌ها و ترتب احکام فقهی و حقوقی بر شناخت نسب فرزندان با پدر و مادر، همواره شارع مقدس تلاش کرده که برای حفظ این رابطه و اثبات آن دلایلی مانند قاعده فراش، اقرار و شهادت را قرار دهد و حتی در نبود دلایل قوی‌تر برای کشف از واقع، به ضعیف‌ترین ادله که قرعه باشد استناد شده است. اما روش‌های جدید علم پزشکی مانند آزمایش‌ها و انگشت‌نگاری ژنتیکی در اثبات یا نفی ولد، اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد و از مباحث مهم و مبتلابه مسائل قضایی جهان، به‌خصوص جهان اسلام است. انجام این تحقیق کتابخانه‌ای با روش توصیفی تحلیلی و مراجعه به کتاب‌های فقهی و حقوقی و استفاده از نرم‌افزارها و مقالات مختلف صورت گرفته است. این تحقیق در پی آن است که در صورت تعارض قاعده‌ی فراش با ادله‌ی پزشکی، کدام‌یک در اثبات یا نفی ولد، مقدم می‌شود و چه نظریاتی در این حوزه وجود دارد؟ با توجه به غیر حصری بودن ادلّه در اثبات ، این نتیجه به دست می‌آید که در تعارض قاعده‌ی فراش با ادله‌ی پزشکی، اکثر مشهور فقها معاصر در صورت کامل بودن شرایط قاعده فراش آن را بر انگشت‌نگاری ژنتیکی ترجیح می‌دهند و در نفی ولد نیز لعان را لازم می‌دانند و برخی فقها ادله‌ی پزشکی را در اثبات و نفی معتبر می‌دانند.
واژه‌های کلیدی: اثبات ولد، نسب، فقه، فراش، انگشت‌نگاری ژنتیکی.