قاعده فراش و یقین قاضی بر اساس DNA (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

نسب که در لغت به معنای قرابت و خویشاوندی است در اصطلاح رابطه حقوقی موجود بین دو نفر را گویند. نسب مشروع هنگامی حاصل می شود که از طریق ازدواج صحیح یا رابطه ای که در حکم آن است به وجود آمده باشد و نسب وقتی نامشروع است که در اثر نزدیکی زن و مردی که بین آنها علقه زوجیت وجود نداشته کودکی به وجود آید و والدین یا یکی از آنها به عدم زوجیت عالم باشد. از این رو چون شریعت با توجه به فطرت انسان ها نسبت به انتساب و حفظ نسب حریص است اصول و قواعدی برای ثبوت نسب مقرر کرده تا خانواده و جامعه استقرار پیدا کند. آسانترین و سادهترین راه اثبات نسب پدری استناد به اماره فراش است که در اصطلاح عبارت است از اینکه طفلی که از زن دارای شوهر به دنیا آمده است فرزند شوهر فرض شود و ملحق به او گردد. امروزه با توجه به عدم حصری بودن ادله اثبات نسب و نحوه عملکرد شارع در این حوزه جایگاه روش های دقیق علمی چون آزمایشD N A که از اهم موارد کاربرد آن در علم ژنتیک اثبات نسب و تعیین رابطه ابوت می باشد، قابل تأمل است. با توجه به حجیت ذاتی قطع در اصول ( در فرض نتیجه100درصدی آزمایش D N A) و حجیت علم عرفی ( در صورت 100 درصد نبودن نتیجه یا فرض خطای بسیار پایین) از منظر سیر عقلا، قائل به حجیت نتایج این آزمایش در تعیین نسب و کاربرد آن در اثبات نسب به لحاظ حقوقی و شرعی هستیم. این آزمایش افزون بر نسب طبیعی می تواند نسب شرعی را نیز به اثبات رساند و در فرض تعارض نتایج آن با اماره فراش، با توجه به علم آوری و کاشف از واقع بودن آن از سویی و ظنی بودن اماره فراش و جعل آن به فرض جهل به واقع و از باب غلبه می باشد، نتایج آزمایش D N A مقدم خواهد بود.
واژه‌های کلیدی: نسب، ادله اثبات نسب، اماره فراش، آزمایش DNA، اماره قانونی، اماره قضایی.