ماهیت و آثار مالکیت زمانی در فقه و حقوق ایران و انگلستان (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

تایم شرینگ در لغت به مفهوم مشارکت یا سهم زمانی است؛ در اصطلاح حقوقی، استحقاق استفاده چندین مالک از شیء واحد به صورت زمانبندی شده برای مدت معین در هر سال را گویند. مالکیت زمانی در ایران با عناوینی همچون بیع زمانی، مالکیت ادواری، مالکیت نوبتی و مالکیت تقطیعی شناخته شده است. منظور از قرارداد مالکیت زمانی، قراردادی است که مالکیت در آن از ابتدا به صورت زمان دار منتقل می شود و استفاده از آن در زمان خاصی انجام می پذیرد. در عصر کنونی که عصر ارتباطات نیز نامیده می شود و روابط اجتماعی، اقتصادی و حقوقی انسان ها به شکل قابل توجهی پیچیده شده است فقه نیز مانند هر علم دیگری باید گام به گام با تحولات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و حقوقی جامعه پیش رفته و مسائل جدید و مستحدثات را مورد بررسی و کنکاش قرار دهد و به عبارتی به جای مقاومت ابتدایی مقابل مسیرهای جدید، با بروزرسانی خود و ایجاد راهکارهای متناسب، همسو با آن سرعت و با عرف پیش رود. بر این اساس در این پژوهش سعی در شناخت ماهیت وآثار مالکیت زمانی بر اساس مباحث فقهی و حقوقی و استفاده از این ‌نوع جدید از مالکیت با شناخت ماهیت و آثار مالکیت زمانی در کشورهای پیشرفته و پیش گام مثل انگلستان، همراه با کاستن از عیوب و استفاده از مزایا و ارائه راه حل هایی برای برطرف شدن مشکلات و ایجاد بستر مناسب در استفاده بهتر از این نهاد در کشور ایران برای بهره بردن عموم از مالکیت با توجه به شرایط اقتصادی و رفع اختلافات موجود در برخورد با این نوع از مالکیت نموده ایم. هدف از این پژوهش مشخص نمودن جایگاه چنین قراردادی در فقه و حقوق ایران و انگلستان، بررسی اعتبار، نفوذ، ماهیت و آثار آن می باشد تا با استفاده از این رویکرد جدید از مالکیت، در رسیدن اشخاص حقیقی و حقوقی به مالکیت های مورد پسند خود با در نظر گرفتن فشارهای اقتصادی موجود، همراهی نموده و با سعی در مانع زدایی در زمانیکه در کشورهای پیشرفته با استفاده از آن، منافع به دولت و ملت و حتی صنعت های آن کشورها می رسد، ما با دوری و وجود نقصان استدلالی سنتی گرای صرف و متعاقب آن عدم وجود قانون حمایتی منطبق با شرایط این نوع از مالکیت در ثبت مواجه نباشیم.
واژه‌های کلیدی: فقه و حقوق ایران، مالکیت زمانی، حقوق انگلستان، ماهیت.