مبانی فقهی اصل بازدارندگی دفاعی در مقابل تهدیدات احتمالی دشمن

توضیح

اصل بازدارندگی دفاعی با مفهوم کلی«ایجاد مقدمات آمادگی و دفاع هوشمند در برابر تهدیدات و تهاجمات احتمالی»، امروزه به عنوان موثرترین راه برای ایستادگی در برابر مطامع دشمنان محسوب گردیده و بعنوان اصلی اجتناب ناپذیر در دکترین دفاعی هر کشوری، مورد توجه می باشد و ناگفته پیداست که در عصر حاضر با پیشرفت فناوری و به‌کارگیری تسلیحات هوشمند، نامتعارف وتهدیدات نوظهور، موضوع افزایش قدرت تدافعی نظام اسلامی، از جایگاه ویژه ای برخوردار می باشد نظر به رهنمودها و تاکیدات قرآنی، سیره دفاعی-نظامی معصومین (ع) و آنچه در فقه تشیع و گفتمان و اندیشه دفاعی رهبران جوامع اسلامی علی الخصوص امام خمینی (ره) و امام خامنه ای (مدظله) که بر گرفته از آموزه های دینی می باشد، بس لازم و ضروری است که برای دفع خطر و تهدید احتمالی، سامانه های دفاعی با هدف برقراری امنیت پایدار، در دستور کار نیروهای مسلح در بعد نظامی و سایر مجموعه های حاکمیتی نظام در ابعاد دیگر قرار گیرد و از آنجا که یکی از بالاترین و مهمترین اهداف نظام اسلامی «حفظ موجودیت اسلام» می باشد، بر ما تکلیف قطعی است که شرعاً و عقلاً در عمل به این رسالت خطیر، مدبرانه و آگاهانه قدم برداشته و نظام اسلامی را با ایجاد سامانه های دفاعی مشروع، ایمن سازی نماییم.باتوجه به مستندات قرآنی، روایی و سیره های دفاعی- نظامی رهبران جامعه اسلامی و آراء فقهای شیعه و قوانین موضوعه، بدست می آید که حکم فقهی «اصل دفاع» در برابر تجاوز و تهاجم دشمن، امری طبیعی، فطری و عقلانی بوده و همچون مبحث جهاد، دارای وجوب شرعی است و توجه به اصل «بازدارندگی دفاعی» نیز بعنوان مقدمه امر«دفاع از سرزمین اسلامی»، لازم و ضروری بوده و داخل در حکم دفاع می باشد.
واژه های کلیدی: دفاع مشروع، جهاد؛ توان نظامی، نیروهای مسلح، نیروهای دفاعی، تهدید، دشمنان، بازدارندگی