مسئولیت مدنی اشخاص ناقل بیماری های همگیر در صورت انتقال بیماری در حقوق ایران

توضیح

امروزه گسترش ارتباطات جهانی و رفت و آمدهای روزمره بین کشورها و انتقال اجناس و مواد غذایی منجر به گسترش بیماری‌های مسری و همه‌گیر خطرناکی در سراسر جهان شده است که نمونه بارز سالهای اخیر آن بیماری خطرناک کرونا است. به سبب سرایت سریع و کشنده بودن این نوع بیماری‌ها، جلوگیری از انتشار و شیوع آنها ، امری اجتناب ناپذیر است . لذا این مطالعه که از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و به صورت کتابخانه‌ای با هدف بررسی مسئولیت مدنی اشخاص ناقل بیماری های همگیر در صورت انتقال بیماری در حقوق ایران انجام پذیرفته است. بی‌احتیاطی و عدم اهتمام منجر به شیوع بیشتر بیماری گاهی عالمانه و عامدانه و گاه بدون هرگونه قصد و اختیاری می‌شود. یکی از موضوعات پیش رو در بررسی مسؤولیت افراد در قبال سرایت و انتقال این بیماری به دیگر افراد جامعه، واکاوی حالتهای مختلف افراد انتقال دهنده از جهت میزان احتمالی که نسبت به سرایت بیماری به دیگران می‌دهند و نیز از جهت برخورداری از قصد و اختیار آنها در انجام فعل و در حصول نتیجه می‌باشد. برای ناقل بیماری که ظن یا حتی شک سرایت بیماری به دیگران را دارد به دلیل اهمیت محتمل از دست دادن جان افراد و با توجه به امکان استناد زیان به وی، می‌توان ضمان در نظر گرفت و نیز انتقال بیماری از شخص ناقل واجد قصد فعل حتی بدون قصد نتیجه، ضمان‌آور اما از ناقل فاقد قصد فعل، غیر ضمان‌آور دانسته شده است. از آن جا که انتقال بیماری های مسری با توجه به نوع بیماری و میزان خسارات وارده ناشی از آن که از مرگ تا صدمات خفیف جسمانی متغیر است، انواع شیوه‌های انتقال توسط شخص ناقل که عبارت است از عمد، غیر عمد، جهل و همراه با رضایت شخص مجنی علیه می‌باشد و در نهایت، جرم انگاری انتقال این بیماری ها و مجازات شخص ناقل نیز بررسی شده است.
واژه های کلیدی: بیماری همه گیر، مسئولیت مدنی، کرونا، واگیردار.