مسئولیت مدنی پزشک در مرحله تشخیص

توضیح

علم پزشکی با توجه به اینکه با جسم و جان انسان ها مرتبط می‌باشد، از علوم مهم بشریت است و کوچکترین سهل انگاری می‌تواند زیان و آسیب های غیرقابل جبرانی را در پی داشته باشد. پزشک مکلف است در معالجه بیمار از تمام استعداد و قابلیت های خویش بهره بگیرد و چارچوب قانونی را نیز فراموش نکند. گاه پیش می‌آید پزشک آن گونه که باید در انجام وظایف خویش عمل نمی‌کند و به دلیل این مسامحه کاری پزشک، آسیب مادی، جسمی و حتی معنوی به بیمار برسد. زمانی که پزشک اقدام به انجام یکی از موارد مشمول خطای پزشکی شود می‌بایست ضررهای ناشی از آن را جبران نماید. اعمال و اقدامات پزشکی را می‌توان به دو مرحله کلی تشخیص و درمان تقسیم بندی کرد و مرحله تشخیص شامل مراحلی مثل معاینه فیزیکی، گرفتن شرح حال کامل از بیمار، بررسی های کلینیکی و پاراکلینیکی و یا مشورت با دیگر پزشکان می‌باشد. میان پزشک و بیمار رابطه ای حقوقی برقرار است. عدم توجه پزشک به وظایف و نقص در انجام آنها و یا ترک آنها خطای پزشکی محسوب شده و آثار حقوقی ای را هم برای پزشک معالج و هم برای بیمار به وجود می‌آورد. با ترک این وظایف است که مسئولیت قانونی و انتظامی و البته اخلاقی برای پزشک به بار می‌آید. پزشک می‌تواند با شرایطی مانند اخذ رضایت و برائت زمینه ای برای معافیت خود از مسئولیت ناشی از عدم نتیجه تشخیص و درمان به وجود بیاورد، البته گاهی با انجام تمام این اقدامات نیز امکان دارد پزشک به تشخیص صحیح نرسد، یا درمان به نتیجه مطلوب ختم نگردد. هر گاه این عدم تشخیص یا عدم پاسخ به درمان، مطابق با موازین علمی و فنی باشد، خطا و تقصیر پزشکی محسوب نمی‌شود.
واژهای کلیدی:مسئولیت مدنی،خطای پزشکی،آثار حقوقی،