مقایسه آدم‌ ربایی در حقوق جزای ایران با ناپدیدی اجباری

توضیح

همان طور که می دانیم جرم آدم ربایی و ناپدیدی اجباری در عداد جرائم علیه اشخاص می‌باشد که آزادی تن را مورد تعرض قرار می‌دهد. اهمیت آزادی تن باعث شده است تا قانونگذاران در کشورهای مختلف، این جرائم را با مجازاتهای سنگین ممنوع و قابل تعقیب بدانند. آدم ربایی و ناپدیدی اجباری، ربودن و نقل مکان اجباری انسان زنده است بدون رضایت وی که سلب آزادی از مجنی علیه را بدنبال دارد. جرایمی مانند توقیف غیرقانونی، اخفاء بعنف و دستگیر نمودن و حبس غیرقانونی نیز از جرائم علیه آزادی تن اشخاص می‌باشند که عموماً در کنار این جرم مورد بررسی قرار می‌گیرند. آدم ربایی و ناپدیدی اجباری یا به صورت جرم ساده و بدون وجود کیفیات مشدده می‌باشد و یا با وجود کیفیات مشدده‌ای از قبیل ربودن با وسیله نقلیه، سازمان یافته بودن عمل ارتکابی و ربودن اطفال، همراه است که در این صورت آدم‌ربایی مشدد محقق می‌گردد که مجازات آن نیز شدیدتر می‌باشد. در حقوق کیفری ایران مواد 621 و 631 قانون مجازات اسلامی و در حقوق بین الملل نیز کنوانسیونها، اسناد و همچنین قطعنامه‌های سازمان ملل متحد جرائم آدم ربایی و ناپدیدی اجباری را ممنوع و قابل مجازات دانسته‌اند.
واژ های کلیدی: جرم، مجازات، آدم ربایی، ناپدیدی اجباری