ممنوعیت مطلق شکنجه در فقه و حقوق موضوعه ایران با توجه به موازین حقوق بشر

توضیح

شکنجه یکی از شدیدترین جرایمی است که در دهه‌های اخیر هم در حقوق داخلی بسیاری از کشورها و هم در حقوق بین‌الملل( در دو سطح جهانی و منطقه‌ای ) مورد توجه قرار گرفته است و از طرفی، کرامت ومقام انسانی را خدشه‌دار می‌سازد؛ از این رو، « جرم حقوق بشری» به شمار می‌رود. نظام بین المللی به ویژه پس از جنگ جهانی دوم، در این راستا، یک رشته اسناد و معاهده‌های بین‌المللی با هدف ریشه کن کردن جرائم ضدبشری تدوین نموده است. در پرتوِ اسناد و معاهده‌های بین‌المللی و آموزه‌های اندیشمندان حقوقی، دولت‌ها نیز برنامه و استراتژی جدیدی را برای مقابله با شکنجه ترسیم نمودند. در حقوق جمهوری اسلامی ایران شکنجه، در بهترین وجه ممکن تقبیح و منع گردیده است. قانونگذار در اصل سی و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی شکنجه را در ابعاد روحی و جسمی آن منع نموده است. در نظام حقوقی اسلام نیز شکنجه نهی گردیده و برای انجام آن کیفر تعیین شده است. سه نظام حقوقی اسلام، ایران و حقوق بین الملل در بسیاری موارد، دیدگاه مشترکی در مورد شکنجه ارائه داده‌اند که مهمترین آن عبارتند از تأکید بر کرامت انسان، اصل بی اعتباری داده های حاصل از شکنجه، تأکید بر پیگیری و مبارزه با شکنجه و جبران خسارت شکنجه دیده.
واژه‌های کلیدی: شکنجه، جرم انگاری، حقوق بشر، جنایت علیه بشریت، متهم، اصل برائت