نکاح مسیار در فقه امامیه و اهل سنت

توضیح

یکی از ازدواج‌های مقرر در شریعت اسلام، نکاح متعه (موقت) می‌باشد که در آن، عقد ازدواج برای مدت معین و محدودی با مهریه‌ای معلوم، بین زن و مرد بسته می‌شود و با پایان آن رابطه زوجیت خود به خود منقضی می‌شود و مشروعیت آن در صدر اسلام مورد قبول همه‌ی مسلمانان بوده است، اما پس از تحریم خلیفه دوم از انجام نکاح متعه، مسلمانان به دو گروه تقسیم شدند؛ گروهی قائل بر نسخ و حرمت حکم نکاح متعه (اهل سنت) و گروه دیگر معتقد به عدم نسخ و استمرار جواز آن هستند. (فقهای امامیه). با توجه به این که اهل سنت، نکاح موقت را مشروع نمی‌دانند، بنابراین برای پاسخ به نیازهای جنسی افراد جامعه، ازدواج مسیار را مطرح نموده‌ اند. نکاح مسیار گرچه ادعا شده نوعی نکاح دائم است، ولی در آن زوجه از برخی حقوق خود مانند حق نفقه و سکونت و قسم (تقسیم شب‌ها بین همسران بوسیله‌ی شوهر) و بنا به نظر برخی، از حق مطالبه ارث صرف‌ نظر می‌کند. بنابراین نکاح مسیار همان نکاح موقت ولی با عنوان دیگر و جایگزینی برای ازدواج موقت است. با توجه به عملی ساختن بخشی از جامعه‌ی اهل تسنن نسبت به این حکم از یک سو و آثار تربیتی آن از سویی دیگر، بررسی مشروعیت این ازدواج در مقایسه با شرایط و لوازم نکاح موقت ضرورت دارد و در این پژوهش درصدد حل تعارضات موجود، آسیب‌ شناسی و ارائه راهکارهای اصلاحی در خصوص قوانین کشورهای اسلامی می‌باشیم.
واژه‌های کلیدی: نکاح، متعه، مسیار، ازدواج موقت، نکاح مسیار.