وضعیت اعمال حقوقی بیماران دارای بیماری متصل به مرگ، در فقه و قانون ایران (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

فقهای اسلامی بیماری منتهی به مرگ را به عنوان یکی از اسباب حجر برشمرده اند و تصرفات مریض را در این حالت محدود به ثلث اموال می دانند. مریض در مرض متصل به موت به دو صورت در اموال خود تصرف می کند: به صورت معوض و به صورت غیرمعوض. در صورت اول تصرفات مریض مانند فرد سالم بوده و اختلاف نظری در آن نیست. صورت دوم یعنی تصرفات غیر معوض یا منجزات مریض، که عبارت است از تصرفاتی که مریض به صورت منجز و قطعی و در عین حال به نحو محاباتی و یا تبرعی در اموال خود نموده، آنها را به دیگران منتقل می کند و یا به صورت اقرار بر مالی یا دینی علیه خود می باشد. مثل اینکه می گوید فلان مال متعلق به فلان کس است و یا فلان مبلغ، را به فلانی بدهکارم. در صورت دوم بحث های فراوانی وجود دارد برخی از فقها و حقوقدانان این تصرفات منجز را به مانند وصیت دانسته اند و حدود تصرفات مریض را از ثلث محسوب کرده اند ولی برخی دیگر به این تحدیدات معتقد نبوده و آزادی عمل مریض را همچنان که در زمان صحت داشته، ادامه داده اند. در هر حال هرکدام دلایلی برای عقاید خود دارند که ما در ضمن پایان نامه به موضوعات پرداخته ایم، استدلال های هرگروه را آورده، نقات ضعف و یا قوت هر گروه را ارزیابی کرده و در پایان بر خلاف رأی مشهور متأخران به این نتیجه دست یافتیم که مطلق تصرفات منجز تبرعی بیماران به کلی جایز و نافذ می باشد؛ جز در مورد وصیت که با روایات صحیح و صریح نباید بیش از ثلث باشد.
واژه‌های کلیدی: فقه، حجر، مرض متصل به موت.