چالش‌های حقوقی ناشی از تصویب قانون ازدواج سرپرست با فرزندخوانده (آثار، نظرات موافقان و مخالفان) در نظام حقوقی ایران

توضیح

حقوق کودکان از موارد‌ مهم‌ در‌ سیستم رفاهی یک کشور محسوب می شود چرا‌ که‌ کودکان بی دفاع اند و در گرفتن و شناسایی حقوق خـود نـاتوان . کـودکان و نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست گروهی اند کـه لزوم خـدمات اجـتماعی‌ و رفاهی‌ و حمایت های‌ قانونی مرتبط با آنها از دیر باز مورد توجه دولت ها‌ بوده است. پژوهش حاضر با روش توصیفی - تحلیلی به یکی از پرچالش ترین مباحث حقوقی سالیان اخیر در بحث فرزندخواندگی پرداخت.فرزندخواندگی یکی از نهادهای حقوقی است که به موجب آن رابطه ی حقوقی بین زوجین سرپرست یا سرپرست منحصر با فرزندخوانده ایجاد می شود. در ایران قانون حمایت از کودکان بدون سرپرست در سال 1353 تصویب شد و این قانون در سال 1392 با عنوان « قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بد سرپرست» اصلاح و قانون سابق لغو گردید. مطابق این قانون، خانواده های فاقد فرزند یا دختران و زنان مجرد بالای سی سال می توانند کودکان یا نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست که شرایط مقرر در این قانون را دارا می باشند سرپرستی نمایند. اما جواز ازدواج سرپرست با فرزندخوانده که در تبصره ماده 26 همین قانون بیان شده است، از جمله نواقص و معضلات قانون مذکور می باشد که با هدف اصلی این قانون که در ماده 1، تامین نیازهای مادی و معنوی کودکان و نوجوانان می باشد در تعارض است، از اینرو، هدف از پژوهش حاضر بررسی چالش های حقوقی ناشی از تصویب قانون ازدواج سرپرست با فرزندخوانده (آثار، نظرات موافقان و مخالفان) بود. با توجه به مطالب ارائه شده در روند این پژوهش می توان بیان نمود که با بررسی زوایای مختلف این موضوع، با عنایت به اینکه تبصره الحاقی -چنانکه انتظار آن می رفت- با واکنش های منفی متعددی روبرو شده است، نویسنده این پژوهش نیز پس از مطالعه ادله ی موجود و بررسی ابعاد و پیامدهای مختلف آن با نظر مخالفان همراه است.نتایج این پژوهش حاکی از آن بود که به دلیل آثار و تبعات سوء جواز ازدواج بهتر است با روش های نظیر اسقاط حق ازدواج در ابتدای فرزندخواندگی و یا تمسک به قاعده عسر و حرج از پیامدهای آن پیشگیری نمود.
واژه‌های کلیدی: سرپرست، ازدواج