تاملی بر شیوه های نوین درمانی برای مرتکبین جرایم خشونت آمیز

توضیح

نگرش‌های بدبینانه‌ای که در دهه‌های 1970 و 1980 میلادی در خصوص کارکرد اصلاحی واکنش‌های کیفری متولد شدند، موجی از ناامیدی و سرخوردگی را میان اندیشمندان و دست‌اندرکاران‌ نظام عدالت کیفری به وجود آوردند. پس از تجربه­ پرهزینه نظام اصلاح و درمان و سپس، شکست در تحقق اهداف ادعایی، اندک‌اندک این اعتقاد در حال شکل گیری بود که مجازات نمی­تواند زمینه را برای اصلاح بزهکار فراهم آورد. این ناامیدی بیش از هر چیز مرهون طرح این پرسش بود که آیا اساساً تحقق هدف بلندپروازانه‌ای نظیر اصلاح که مستلزم دگرگونی در نظام هنجاری ذهنی مجرم است، از طریق تحمیل واکنش‌های سرکوبگرانه امکان‌پذیر است؟ به تعبیر دیگر چگونه می­توان از طریق تحمیل واکنش­های کیفری خشن نظام ارزشگذاری ذهنی مجرمین را دگرگون ساخت؟ به رغم این بدبینی‌های گسترده تجربه برخی کشورهای غربی در همین زمان نشان داد که تغییر در نظام ارزشگذاری ذهنی بزهکاران یک آرمان غیر قابل دسترس نیست. بلکه می‌توان از طریق به کارگیری سیاست‌هایی که توانایی شناختی بزهکار و نیز سبک زندگی او را نشانه رفته به این هدف بلندپروازانه دست یافت. هدف پژوهش حاضر بررسی و ارزیابی شماری از این سیاست­ها است.
واژه‌های کلیدی: ماهیت، بدبینی کیفری، اصلاح بزهکاران، توانایی شناختی، زندگی سعادتمندانه، نظام ارزشگذاری‌های ذهنی