عیوب موجب فسخ در نکاح

توضیح

اصل اوّلى هنگام بروز شک در بقاى زوجیّت ـبه جهت وجود عیبى قبل از عقد، در زن یا مردـ استصحاب لزوم است، ولى ادله لفظى مانند روایات تدلیس و لاضرر و غیره مانع جریان این اصل مى‏گردند. روایات تدلیس در موارد صدق عرفى تدلیس و قاعده لاضرر در تمامى مواردى که عیب قبل از عقد وجود داشته است، حق فسخ در عقد نکاح را اثبات مى‏نمایند. اما در خصوص عیوب زن، روایات خاصى وجود دارد که تنها برخى از عیوب زن را که قبل از عقد وجود داشته سبب تحقق خیار فسخ براى مرد برشمرده است و این روایات، قاعده لاضرر را تخصیص مى زند، در حالیکه عمومیت قاعده در مورد عیوب مرد پابرجاست، پس زن با وجود هر عیبى در مرد که از نظر عرفى ازدواج را به مخاطره مى‏اندازد ـمانند ایدزـ حق فسخ دارد، ولى مرد تنها در عیوب خاصى(پیسى، جذام، دیوانگى، عَفَل) که در روایات ذکر شده داراى حق فسخ است و این تفاوت بدین جهت است که مرد با وجود حق طلاق نیاز چندانى به حق فسخ ندارد. قاعده لاضرر و تدلیس شامل عیوب بعد از عقد نمى‏گردد و روایات خاصى وجود دارد که برخى از عیوب مردان(دیوانگى، عنن، خصا و جُبّ) و برخى از عیوب زنان(دیوانگى، جذام، پیسى، قرن، افضا، کورى، لنگى و زنا) را از اسباب حق فسخ شمرده است و هریک از این روایات قابل بررسى سندى و دلالى است...