مطالعه تطبیقی مشارکت سیاسی و مشروعیت سیاسی در نهج البلاغه

توضیح

مشارکت و مشروعیت سیاسی در فقه شیعه بازتاب گسترده ای دارد به طوری که نسبت بین آنها رویکرد تفکر شیعی به توسعه سیاسی را نشان می دهد . از منظر این پژوهش با لحاظ نمودن نقاط افتراق وتشابه ،حضور واراده ی مردم رازمینه ساز تحقق حکومت دینی می دانند. حکومتی که برای عامه مردم است ومختص به قشر خاصی نیست. لذا بانگاهی به کلام امام در نهج البلاغه والگوی حکومتی علوی این اصل مطرح میشود که حکومت دینی لزوماباید مشروعیتش الهی واز جانب نصب ازطریق پروردگار باشد. لیکن مردم نیزبا مشارکت خود در تحقق این حکومت واستمرار آن نقش به سزایی دارند. بابررسی نقاط تفاوت وتشابه مشارکت و مشروعیت در حکومت علوی، می توان مشارکت مردم را ضامن مقبولیت یک نظام سیاسی مشروع لحاظ نمود. پس مقبولیت ومشارکت مردم، تکمیل کننده والبته نه عامل مشروعیت بخش یک نظام سیاسی می باشد. چراکه در حکومت علوی عامل مشروعیت بخش ،نصب الهی است. بااین حال این دو مفهوم اساسی در یک بررسی تطبیقی غیر قابل تفکیک می باشند و همواره لازم و ملزوم یکدیگر بوده اند. همچنین در این رساله با مطالعه مقایسه ای بین مشروعیت و مشارکت در کلام امام علی (ع) در نهج البلاغه و ضرورت همسویی و تلازم معنایی و کاربردی آن بر جایگاه نظام مردم سالاری دینی تاکید شده است .باتوجه به این مباحث پژوهشگر با مبنا قراردادن واژگان کلیدی، مشارکت و مشروعیت به بیان رابطه ونسبت مستقیم بین این دو واژه پرداخته است.
واژه‌های کلیدی: مشارکت سیاسی، مشروعیت سیاسی، اندیشه سیاسی، نهج البلاغه، مردم سالاری دینی.